Episode Transcript
[00:00:06] Walter: Veerle en Skye heten je van harte welkom op hun podcast, Levenslijnen. Ze bespreken thema's die hen bezighouden en onze samenleving vormgeven. In elke aflevering nemen zij je mee op reis door de verhalen en thema's die hen raken. Veel plezier met het beluisteren van Levenslijnen.
[00:00:30] Veerle: Dank je, Walter, voor deze leuke intro van vandaag. Zoals jullie horen, mag ik vandaag eens de gastvrouw zijn op deze podcast. Er is namelijk de laatste jaren iets veranderd in mijn leven. Eigenlijk in ons leven. En dat heeft alles te maken met jou,hé Skye?
[00:00:52] Skye: Vertel.
[00:00:55] Veerle: Ja. Hoe moet ik ermee starten?
Een paar jaar geleden heb je mij verteld, toen ik mijn kleerkast aan het leegruimen was, dat jij graag in vrouwenkleren rondliep. Maar wat betekende dat eigenlijk?
[00:01:17] Skye: Ja, dat klopt. Dat weet ik nog. Dat was in de zomer. Wat betekende dat?
Ja, dat betekende eigenlijk dat ik mij goed voelde bij het dragen van vrouwenkleren. Dat ik wat meer tot rust kon komen met het dragen van en het uiten van.
[00:01:46] Veerle: En heeft dat een speciale naam?
[00:01:50] Skye: Daar ben ik een beetje op zoek naar moeten gaan, naar die speciale naam, of naar die naam, of hoe dat heette. Ik ben een beetje langs alle...
...lijntjes, zal ik zeggen, gegaan. Ik heb eerst gedacht dat het puur travestie was, dat ik zei van oké, maar diep van binnen wist ik eigenlijk al veel langer wat er loos was en dat ik eigenlijk, wat men nog makkelijk zegt, dat ik eigenlijk in het foute lichaam zat.
[00:02:23] Veerle: En ben je professionele hulp gaan zoeken daarbij?
[00:02:28] Skye: Ik ben eigenlijk nadat alles zo'n beetje ontploft was en dat ik ook aangaf dat het mij niet meer ging, dat ik het gevoel had alles te verliezen, mezelf, de maatschappij een beetje, de pedalen.
Ben ik hulp gaan zoeken bij een psychologe en dat eerste gesprek heeft eigenlijk geen diagnose gegeven, want daarvoor zijn wat vervolggesprekken gekomen. Maar in dat eerste gesprek is mij wel eigenlijk verteld dat ik alle signalen, alle tekenen had van iemand die transgender is.
[00:03:08] Veerle: Transgender, wat houdt dat dan in?
[00:03:12] Skye: Om dat een beetje te kaderen, wil ik misschien heel kort iets zeggen over het woord gender, want dat wordt heel vaak... Als mensen het woord gender denken, dan denken zij eigenlijk aan het biologische geslacht, of wat men ook noemt het geboortegeslacht.
Je wordt bijvoorbeeld geboren met bepaalde kenmerken, zoals een penis, en dan word je gemakkelijk gezegd als een jongen of een man.
Of je wordt geboren met een vulva, een baarmoeder en eierstokken en dan wordt er gezegd je bent een meisje of een vrouw. Dat is eigenlijk een vorm van gender, geslachts, geboortegeslacht is dat. En dat noemen we eigenlijk cisgenders. Dat zijn eigenlijk wat de maatschappij als een beetje de normale norm naar voren bracht. Daarnaast heb je ook Mensen zoals ikzelf, die ons een beetje als afwijkend, toch in het begin zeker, dat wil ik wel duidelijk instellen, toch in het begin denken van dat klopt hier niet, er is iets mis met ons en dergelijke meer.
En dat heeft dan te maken met onze genderidentiteit, dat is hoe wij ons voelen. Ik ben geboren met alle kenmerken van een jongen, dus als ik mij ook jonger zou voelen dan zou ik eigenlijk kunnen zeggen ik ben een cis-man of een cis-jongen.
Maar dat ben ik niet. Ik ben eigenlijk een transvrouw, want ik voel mij eigenlijk vrouw.
Ik heb altijd het gevoel gehad, vanaf een bepaalde leeftijd, dat ik in het verkeerde lichaam terecht ben gekomen.
Je hebt waarschijnlijk al ooit gehoord over de regenboogkleuren en de regenboogparapluën. Ik wil me vandaag vooral beperken in deze podcast of in deze aflevering tot het transgenderisme, tot de transgenders. Dan kunnen we eigenlijk stellen dat cisgender één paraplu is en transgender is een tweede paraplu.
En onder die transgenders, daar zitten de transman, transjongen, transvrouw, transmeisje, daar zit ook de non-binaire en dat is een hele opsomming wie daaronder kan vallen. Dat gaat van genderqueer, pangender, genderfluïde, demigender, transfem, polygender, agender, bigender, androgeen, transmask, noem maar op. Dat staat er allemaal onder. Het zou ons te ver brengen in deze podcast om daar tot in detail van uit te gaan en ik wil ook meegeven dat datgene wat ik vertel in deze podcast, op de vragen die jij voorbereid hebt en die ik eigenlijk op voorhand niet echt gezien heb, wil ik ook duidelijk stellen, dat het gaat over mijn beleving, mijn reis, mijn ervaringen en niet zozeer over wat er wetenschappelijk geschreven is. Dus ik wil al direct mij veronschuldigen als ik misschien dingen zeg die daarom misschien niet wetenschappelijk volledig onderbouwd zijn. Maar dit is hoe ik het ervaren heb op mijn reis naar mogen zijn wie ik ben en dat is Skye, een transvrouw.
[00:06:35] Veerle: Transvrouw, dus heb je ook transmannen?
[00:06:38] Skye: Ja, dat zijn dus...meisjes, geboren als meisje, ook meestal op de identiteitskaart als meisje staande, maar zich jongen voelden en eigenlijk niet gelukkig voelden in hun biologisch geslacht of hun geboortegeslacht en die dan willen veranderen. En als die dat kunnen doen, om man te worden, dan spreken we van een transman.
[00:07:03] Veerle: Dus als ik het goed begrijp, is een transpersoon een persoon waarvan de genderidentiteit niet overeenkomt met het geslacht dat ze gekregen hebben bij hun geboorte?
[00:07:15] Skye: Dat klopt.
[00:07:16] Veerle: Oké.
Toen jij naar de psycholoog bent geweest en alle puzzelstukjes zo een beetje in elkaar vielen, welke stappen heb je dan eigenlijk moeten ondernemen om eigenlijk in de maatschappij als vrouw bekeken te worden.
[00:07:41] Skye: Laat me zeggen dat het woord moeten nemen, dat dat eigenlijk niet juist is. Het zijn de stappen die ik heb willen nemen.
[00:07:50] Veerle: Oké.
[00:07:50] Skye: Dus je moet in principe niks nemen. Maar natuurlijk, wanneer je een man bent, zoals in mijn geval, en je voelt jezelf meer vrouw en je wenst je als vrouw te uiten en als vrouw door het leven te gaan, dan ga je toch een aantal wijzigingen naar voor brengen waar je jezelf dan hopelijk ook goed mee voelt. Dus ik wil ook aangeven dat alle stappen die ik tot nu toe ondernomen heb zijn stappen die ik wilde ondernemen, stappen voor een stuk die ik heb mezelf opgelegd, maar ook stappen waar ik blij mee ben. En dat gaat dan eerst en vooral met de psycholoog goed doorpraten over klopt dit wel?
Zijn deze gevoelens correct? Ik wist al heel lang dat ik geen homo was. Dat was eerst een idee dat ik dacht, ik val misschien meer op mannen. Ik ben heel duidelijk, ik val op vrouwen. Dat heb ik altijd gehad.
[00:08:46] Veerle: Dat heb je ook altijd gezegd, ook als man, dus ik heb daar nooit bij stilgestaan.
[00:08:50] Skye: Ja, dat klopt. Ik heb zelfs ooit grapjes gemaakt dat ik ooit vertelde. Ik ben lesbisch, want ik val op vrouwen. Toen keek iedereen lachend van ja, het zal wel. Maar eigenlijk heb ik dat ooit zo eens lachend gezegd en dat meen ik nog altijd.
Terwijl ik bij de psycholoog was, heb ik mij op een bepaald moment ingeschreven in het genderteam van Genk. Ik heb speciaal gekozen voor Genk omwille van het korterbijzijn. Iedereen gaat naar Gent, waar niks mis mee is, maar daar zijn wachtlijsten om u tegen te zeggen. In Genk wist ik op dat moment niet of er wachtlijsten zijn.
Dat heb ik wel ondervonden. Ik heb daar X aantal maanden gewacht voordat ik binnen geraakte. Ik heb ook nog het probleem, om het zo te zeggen, dat ik diabeet ben. Dus ik wilde ook wel iemand hebben, een endocrinoloog, die zowel mijn hormontherapie kan regelen als mijn diabetes kan opvolgen.
[00:09:54] Veerle: Dus dat was eigenlijk uw medische transitie?
[00:09:59] Skye: Ja, maar voordat ik die kon beginnen, heb ik me dus ingeschreven bij het genderteam in Genk, kreeg ik te horen dat ik daar op de wachtlijst stond, en heb ik dan per toeval op... Ik dacht, ik ga zelf op zoek naar een andere endocrinoloog, ik ga alles zelf zoeken. Ik dacht, ik ben 55 op dat moment, ik ga zelf mijn stappen zoeken. Dan ben ik op zoektocht geweest, maar dan voelde ik ook dat dat om een of andere reden dingen mij tegenhielden. Op een...bijeenkomst van transgenders, T-Day in Gent, daar heb ik toen met de logopediste van het genderteam van Genk een gesprek kunnen gaan. Die heeft mij toen voorgesteld, als je het toch zelf wilt zoeken, kan je misschien bij een logopediste al terecht en dan zal ik je uitnodigen om wat onderzoeken te laten doen naar je stem, om dan bij de logopedist een terugbetaling te krijgen.
En dan ben ik eigenlijk, voordat ik in Genk terecht kwam, al begonnen bij Charlotte, hier in Hasselt, met logopedie. Waarvan mijn bedoeling was om mijn stem minder zwaar te laten klinken. Afhankelijk van mijn gemoedstoestand lukt mij dat niet altijd even goed.
Maar ook, en dat hadden we samen een beetje besproken, dat ik niet echt zo naar een stem zou najagen die veel te hoog zou zijn of die misschien niet bij mij zou passen. Dus ik zal altijd een zwaardere stem hebben dan de misschien doorsnee vrouw dat heeft.
En dat zijn dingen waar ik mij op een bepaald moment een beetje bij neergelegd heb. Ik ben op 55 jaar ongeveer aan deze transitie begonnen. Dat is een groot verschil, dat wanneer je op 16 jaar kan beginnen of op 18 jaar, dan denk ik dat je ook andere prioriteiten stelt.
[00:11:58] Veerle: Sommige beginnen ook nog vroeger.
[00:12:00] Skye: Ja, maar ik denk, hoe vroeger dat je weet, hoe beter, omwille van dat je dan.... Ik heb een heel leven achter mij, als man zijnde, waar ik me toch op sommige momenten of heel vaak inwendig toch een stuk ongelukkig gevoeld heb. En dat is het grote probleem bij mij geweest, dat ik dat zo fel heb weggestoken op dat moment. Ik kom ook uit een heel andere generatie, waarin dat vroeger bijna niet bespreekbaar was. Ik kende dat vroeger ook niet, dat fenomeen. Maar ik ben dan, toen ik in Genk terecht kon, ben ik dan wel begonnen met mijn hormoontherapie.
[00:12:45] Veerle: En hoe heet die hormoontherapie?
[00:12:51] Skye: Nu overvalt je mij met die vraag.
Ik gebruik oestrogel, dus als je wilt weten welke hormonen ik toegediend krijg. Het is een hormontherapie, maar ik krijg vooral vrouwelijke hormonen toegediend en ik heb gekozen voor een gel-vorm. Dat is oestrogel dat ik gebruik en dat wil zeggen dat ik 's morgens één pompje in dosering gebruik en 's avonds 2 insmeer om dan zo wat het niveau te hebben wat ik moet hebben aan oestrogenen.
[00:13:26] Veerle: Dat wil dan ook zeggen dat die gel ervoor zorgt dat uw mannelijke hormonen dalen?
[00:13:34] Skye: Nee, dat zorgt er niet voor. Dat is iets wat ik in het begin wel vrij snel wist. Naast oestrogel heb ik ook een medicament moeten nemen. Androcur heeft mij de endocrinoloog voorgeschreven. Androcur is een product dat de testosteron stillegt. En dat is het mannelijke hormoon.
Dat heeft bijwerkingen, dat mag je niet te lang nemen.
Die bijwerkingen heb ik het gevoel dat dat bij mij meeviel. Een van de bijwerkingen was wat meer neerslachtig zijn, wat meer depressief zijn, donkere gedachten meer hebben.
Ik heb die niet meer gehad dan ik die ervoren had. Ik had ook wel een beetje het geluk dat ik bij mensen zoals jij terecht kon om dingen te vertellen zonder dat ik daarvoor misschien altijd, toch zeker in het begin nooit het diepste van mijn ziel heb verteld. En ik heb dus ook tegen de endocrinoloog gezegd, de dag dat ik mag stoppen met de Androcur, wil ik daarmee stoppen, maar dat had dan wel een consequentie en dat wil zeggen dat je dan operatief een operatie moet laten uitvoeren waardoor jouw teelballen als man zijnde worden verwijderd zodat het testosteronaanmaak vanuit die teelballen wegvalt.
En dan mag je dus onmiddellijk ook stoppen met Androcur. En van het moment dat ik daar toestemming voor kreeg van de endocrinoloog en van de uroloog, heb ik dat ook laten doen in Genk.
[00:15:09] Veerle: Dus eigenlijk kunnen we spreken van drie stappen. De eerste stap is de sociale stap. Je bent je anders beginnen kleden. Je hebt de haren langer laten groeien. De logopedie ben je gegaan om je stem een beetje af te zwakken. Dan heb je de medische transitie, dus de hormonen.
[00:15:36] Skye: Die begin je en daar is geen einddatum op, want in principe blijf ik die hormonen dus nemen levenslang.
[00:15:45] Veerle: In samenspraak met het genderteam van Genk.
[00:15:48] Skye: In samenspraak met de endocrinoloog die nu wel in het genderteam zit en ik hoop dat ik nog lang bij haar kan terecht blijven zijn. Maar ik weet waar je een beetje naartoe wilt sturen.
Je noemt er drie op, maar er zijn meerdere transities zal ik zeggen.
[00:16:05] Veerle: Ik heb er nog één. Hola, even geduld. De juridische transitie. Hoe heb je eigenlijk je mannelijk naar vrouwelijk gezet op je identiteitskaart.
[00:16:17] Skye: Ik wou net zeggen, op plaats van juridisch, ook het administratieve. Dat houdt daar een beetje mee samen. Daar ben ik misschien een beetje atypisch in geweest, in de zin dat ik daar nog voor dat ik bij het genderteam terechtkwam, nog voor dat ik hormonen aan het nemen was, heb ik die wel, die transitie, al ingezet.
Heel snel wist en ook voelde van het moment dat ik bij de psycholoog de eerste keer geweest was en dat die zei van je hebt alle tekenen van transgenderisme en er is eigenlijk niks mis mee met dat te voelen, ben ik ook vrij snel. Ja, zoals jij het ooit gezegd hebt, op een TGV gestapt en voorbijgeraasd, voorbij verschillende stations ook, zonder te wachten tot bepaalde mensen de tijd hadden om daarop te komen.
[00:17:10] Veerle: Zoals ik dus.
[00:17:10] Skye: Ja, zoals jij, maar er zijn nog mensen.
Toen in mijn omgeving. En dan heb ik op een bepaald moment ook besloten wat ik voor mijn werk, een aantal aanvragen diende te doen om toegangen te krijgen vanuit mijn job. Dan heb ik gewacht van ik ga eerst mijn juridische en administratieve transitie in orde maken. En dat houdt dan in dat je eerst en vooral naar de gemeente gaat. Bij de gemeente ga je een document, twee documenten eigenlijk, aftekenen. Eén waarin je een geslachtsverandering aanvraagt en een tweede waarin je naamsverandering vraagt.
[00:17:48] Veerle: Dat is dan toch snel gegaan?
[00:17:50] Skye: Dat is snel gegaan in de zin van, ik heb mij in, als ik even goed herinner, heb ik mij in 2022 geuit. 18 maart, om zeker te zijn, heb ik mij geuit naar de buitenwereld als trans persoon, als transvrouw. En in...ik denk 2022 heb ik zelfs mijn identiteitskaart laten veranderen.
Ik heb die procedure in gang gezet. Ik dacht in januari 2022, dan moet je de eerste keer langs gaan voor geslachtsregistratie. Ik had mijn twee documenten bij me en toen zei de beambte van de stad, uw naamsverandering kan onmiddellijk doorgaan. Dat heb ik toen eventjes gewacht.
Waarom? Omdat ik al twee keer een identiteitskaart moest laten maken. En dan ben ik een tweede keer, na ongeveer een drietal maanden, waarin je zogezegd bedenktijd hebt, maar waarin de overheid ook tijd heeft om na te gaan. Is dit wel correct?
Is dit geen vorm om dingen te ontduiken, die geslachtsverandering? Dan heb ik het tweede document moeten afgeven. Eigenlijk hetzelfde als daarvoor, dat ik nog altijd van plan ben om die aanvraag te doen. En dan heeft men eigenlijk vrij snel gezegd, oké, dan heb ik denk ik een maand later ongeveer mijn identiteitskaart gekregen. Dus het allereerste wat ik eigenlijk gedaan had, naast naar de psycholoog gaan, dat was mijn juridische en administratieve transitie in gang zetten. Veel dingen zijn automatisch gelopen omwille van dat dat via de kruispuntbank gaat, maar er zijn ook een heel aantal zaken, organisaties waar je jezelf naartoe moet schrijven met de melding van kijk, ik ben van naam veranderd, ik ben van geslacht veranderd.
[00:19:46] Veerle: En hoe spreken ze jou dan nu aan buiten Skye als ze het over jou hebben?
[00:19:51] Skye: Met ze en haar.
[00:19:52] Veerle: Dat zijn dan jouw voornaamwoorden?
[00:19:54] Skye: Ja, dat zijn mijn voornaamwoorden. Ik was daarvoor niet zo daarmee bezig, maar als je iemand leert kennen die je niet kent, dan zou je best eens vragen wat jouw voornaamwoorden zijn. Ik weet dat als ik dan mensen vraag dat die soms heel...
Heel raar kijken, zo van die vraag, wat is dat voor een vraag? Maar dat heeft eigenlijk een beetje te maken dat je geen fouten wilt maken in de aanspreking. Er zijn mensen die voelen zich vrouwelijk, er zijn mensen die voelen zich mannelijk. Door te vragen wat zijn jouw voornaamwoorden. En er zijn ook mensen die zich non-binair voelen. Ja, die, hun. Dan mensen aangesproken te worden, iets wat soms heel moeilijk is.
[00:20:33] Veerle: Ja, zeker voor onze generatie, want die was vroeger onbeleefd.
[00:20:40] Skye: Ondertussen ben ik daar wel al een beetje, ik zal niet zeggen bedreven, maar heb ik daar wat meer oog voor gekregen, omdat ik zelf in de situatie zit.
En durf ik wel gemakkelijk aan nieuwe mensen vragen, wat zijn jouw voornaamwoorden?
[00:20:57] Veerle: Hoe heb je eigenlijk je omgeving op de hoogte gebracht?
Familie, vrienden, werk?
[00:21:07] Skye: Ja, eerst en vooral heb ik jou schoorvoetend op de hoogte gebracht. Dat is dan gegaan van ik draag graag vrouwenkleden tot ik die dan eigenlijk zo...
[00:21:17] Veerle: In huis mocht dragen?
[00:21:19] Skye: Ja, in huis mocht dragen.
[00:21:20] Veerle: En verder voorlopig niet?
[00:21:22] Skye: Nee, en dan was het van ik wil die ook buiten huis dragen en dan droeg ik die al eens als we s'avonds gingen wandelen.
[00:21:29] Veerle: In dat straatje wel, in dat straatje niet. Ik weet het nog goed.
[00:21:33] SSkye: Ja, dat is juist.
Daar zitten misschien die die we kennen. In september 2021 ben ik bijvoorbeeld al met wat meer genderneutrale kleren beginnen naar school te gaan en naar mijn werk te gaan.
Ik heb dan in oktober voor de eerste keer laarsjes gekocht, vrouwenlaarsjes, waar ik mij goed in voelde, waar ik ook veel complimenten, positieve complimenten, heb over gekregen. En dan ben ik op 7 november naar de psycholoog geweest die mij vertelde dat het eigenlijk wel oké was om mij zo te voelen en dat ik dat mocht zijn. Toen ben ik thuisgekomen en heb ik tegen jou gezegd van, ik ben een trans persoon, ik ben een trans vrouw en ik wil ook zo verder door het leven gaan. Ik wil alles in te werk stellen om dat te doen. En dan heb ik de 11 november mijn mama op de hoogte gebracht.
En dan heb ik geprobeerd om mijn zus en mijn metekind op de hoogte te brengen. Dat heeft dan geduurd tot ergens half januari 2022. En dan had ik zoiets van, de mensen in mijn naaste omgeving weten het, nu wil ik het stil aan naar buiten brengen. Wat voor jou niet zo makkelijk was.
[00:22:58] Veerle: Oh nee.
[00:22:59] Skye: Omdat ik daar te snel in ging. Maar ik voelde mij ook... Ik wilde dat ook wel snel doen. Ik ben toen ook begonnen op COC te werken.
Ja, in februari 2022. Dat was nog in coronatijd, of onder coronaregels. Dus het gaf mij ook het gevoel van, oké, goed, ik zie de mensen niet veel, maar het was veel via online werken en zo.
Maar naarmate het dichterbij kwam en wij elkaar meer en meer gingen fysiek tegenkomen, voelde ik mezelf ook meer een hypocriet, van ik draag thuis vrouwenkleren, want ik droeg dat nog niet echt openlijk. Ik voel me daar goed in. Ik ben eigenlijk een trans persoon, maar ik wil het nog niet zeggen.
Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik mijn directe leidinggevende, Koen van Kerkhoven, wel al in januari op de hoogte heb gebracht dat ik een trans persoon was. En dan hebben we afgesproken dat zodra wij terug naar het werk konden gaan en de coronaregels een stuk werden opgelegd, afgeschaft zal ik zeggen, dat ik het zou vertellen aan mijn directe collega's.
Dat was op 18 maart. We hebben 's morgens een personeelsvergadering gehouden waar ik die uitleg gedaan heb. Toen heb ik een tekst voorbereid die ik verteld heb. Nadien heb ik ze ook de tekst gegeven, maar niet op papier, maar wel via een audiobestandje dat ik zelf had ingesproken.
Diezelfde dag heb ik de mensen van het Nationaal Bestuur en Nationaal Comité van COC, waar ik toen voorzitter van was, op de hoogte gebracht. Toen had ik afscheid genomen, maar ook afscheid genomen van man zijn en zeggen van ik ben vanaf nu Skye, die hebben allemaal een klavertje gekregen.
[00:24:49] Veerle: Ah, dat potje.
[00:24:50] Skye: Ja, een potje met een QR-code op, zodat ze mijn verhaal konden beluisteren. En diezelfde dag heb ik ook via Smart School mijn collega's op de hoogte gebracht.
En eigenlijk ben ik toen ook begonnen om op sociale media de wijzingen te doen, dat wil zeggen iedereen te laten weten, dit is mijn verhaal. Dus ik had een deel online gezet, open gezet, van de mensen konden lezen en stilaan begon ik mijn gegevens online aan te passen naar Skye.
[00:25:19] Veerle: Heb je die tekst nog?
[00:25:21] Skye: Die tekst heb ik nog. En dat audio bestand heb ik ook nog.
[00:25:25] Veerle: Misschien iets voor in onze, hoe heet het weer, hands-out? Nee.
[00:25:29] Skye: Show notes.
[00:25:30] Veerle: Show notes te zetten.
[00:25:32] Skye: Ja, dan moet eerst de website nog deftig afgemaakt worden, maar dat komt erin. Ik heb nu niet voorbereid om het hierbij te zetten, dus het zal niet in deze podcastaflevering naar voren komen.
[00:25:44] Veerle: Dat is geen probleem. Uitstellen is geen afstel.
[00:25:47] Skye: Nu moet ik wel zeggen dat die tekst ondertussen niet meer actueel zou zijn. Er zijn een aantal on route, een aantal dingen eraf gevallen. Ik bedoel daar gewoon mee van mensen die in het begin dingen zagen zitten, die dat nu minder goed zien zitten, waardoor ik het gevoel heb van een aantal mensen kwijt gespeeld te zijn.
[00:26:15] Veerle: Transvrouw te worden, of te zijn. Heb je soms ook donkere momenten gekend?
[00:26:25] Skye: Ik ben blij dat je je herpakt hebt van te zeggen worden. Je wordt geen trans persoon, je bent er gewoon. Het is niet zo dat je op een dag wakker wordt en zegt van tja, vandaag ga ik dit, maar dan spreken we meer over genderfluïde personen.
Ik wist eigenlijk al heel lang dat ik... dat ik in het foute lichaam zat. Ik heb daar vroeger in mijn jeugdjaren toch wel bepaalde ideeën over gehad en ooit mij zo slecht gevoeld dat ik ooit zei van ik pak een mes, ik snij alles ervan af. En dan ben ik er ook vanaf.
Op dat moment niet goed beseffende dat ik daarmee wat meer zou kwijtspelen dan ik zou gewonnen hebben. Als je vraagt of ik nu nog donkere momenten heb... Tijdens mijn transitie heb ik wel donkere momenten gehad.
Ik heb geen momenten gehad die mij aan de rand van het leven hebben gezet, om het zo even te noemen. Dus ik heb wel soms gedacht, ben ik goed bezig? Waarom doe ik dit? Ik doe mensen daar heel veel pijn mee.
Maar ik voel me daar wel goed bij. Niet dat ik mensen pijn deed, maar wel met de beslissing die ik genomen had. En dat maakt het zo dubbel. Je wil je naast de omgeving niet kwetsen, je wil die mensen niet kwijtspelen, je wil die niet het gevoel geven dat ze misschien dingen fout gedaan hebben of niet gezien hebben of noem maar op. Maar langs de andere kant wil je wel ook gelukkig zijn.
En tevreden en content elke dag. Ik durf nu wel zeggen dat ik meer tevreden ben, maar ook meer levensvreugde heb gekregen sinds ik mijn eigen heb kunnen uiten als wie ik ben dan daarvoor.
En sommige mensen zeggen dat, die mij kennen, zeggen je bent veel opener, veel toegankelijker dan vroeger.
[00:28:27] Veerle: Ook zachter.
[00:28:28] Skye: Ja, iemand heeft ook gezegd je bent liever, je bent zachter, dus wat ik daarvoor minder had.
Dus ik weet niet of dat een antwoord is op je vraag van donkere momenten.
Ik heb op een bepaald moment... ik weet niet, dat staat misschien nog in je vragenlijst, maar dan ga ik er misschien al wat vroeger door.
[00:28:47] Veerle: Doe maar.
[00:28:48] Skye: We hebben een moeilijke tijd gehad dat we even in elkaar gingen zitten. Allee, we zijn altijd samengebleven, maar we zijn apart gaan wonen, om toch tenminste ergens rust te kunnen vinden.
[00:29:00] Veerle: Elkaar wat ademruimte geven.
[00:29:04] Skye: Ik had het gevoel dat ik jou verplichte en aan het dwingen was om in een bepaalde richting te gaan.
Terwijl ik vond dat dat niet mocht. We zijn binnenkort veertien jaar samen en heel soms denk ik wel eens, hoe anders zou het geweest zijn mocht ik in 2010 al direct hebben kunnen zeggen van Veerle, ik ben eigenlijk een trans persoon, ik wil eigenlijk een vrouw zijn. Ja, dat weet ik nu niet. Ik kan er niet op antwoorden.
Dat ik op een bepaald moment mij toch heb moeten uiten omdat ik het niet meer kon houden, dat ik het gewoon emotioneel niet meer kon houden, dat heeft mij wel het gevoel gegeven dat ik jou tekort heb gedaan in al die jaren daarvoor.
En dat ik ook dingen van je heb afgenomen ondertussen. Dat zeg ik ook soms. Dikwijls, ja. Ik probeer dat wat minder te zeggen. Maar het is een beetje zo.
Ik ben verliefd op jou geworden om wie jij bent, op de persoon die je bent. Het is nu toevallig dat je een vrouw bent en toevallig dat ik op vrouwen val, dus dat valt allemaal goed samen. Omgekeerd, dat is wat moeilijker natuurlijk. Jij bent op mij verliefd geworden, ik was een man.
[00:30:32] Veerle: Ja, klopt.
[00:30:32] Skye: En op een gegeven moment zeg ik tegen jou, eigenlijk ben ik een vrouw. Ik wilde niet een vrouw, eigenlijk ben ik een vrouw.
En daardoor heb ik op een moment gezegd, we moeten wat ruimte geven aan elkaar.
Ik ga alleen wonen.
In mijn hart weet ik nog altijd, en verstandelijk weet ik nog altijd, dat dat de juiste beslissing is.
Maar ik besef ook dat ik jou daar door een heel moeilijk dal heb gebracht, emotioneel en dergelijke.
En eigenlijk zijn we op een bepaald moment, we woonden toen niet zo lang apart, tot één duidelijk gezamenlijk standpunt gekomen, raar voor elkaar, dat we zeiden van door dit te doen, hebben we meer mogelijkheden en meer kansen om samen te blijven in de toekomst.
[00:31:34] Veerle: Klopt.
[00:31:35] Skye: Want ik denk, hadden we samen, ondanks alles samengebleven, ik voelde dat op een bepaald moment zo van dit gaat niet, dan hadden we misschien elkaar vergoed verloren. En dat is voor mij, en daar heb ik soms nog moeilijk mee, dat ik dat heb gedaan.
[00:31:52] Veerle: Dat is het leven.
Dat is een leerproces voor ons alle twee, hè. Dat is toch zo.
[00:32:02] Skye: Dat klopt, maar toch... Als je mensen graag houdt, ziet, dan wil je die geen pijn doen, hè.
[00:32:09] Veerle: Ik weet het, maar soms moet je mensen waar je van houdt loslaten, om dan te zien hoe sterker je er terug uitkomt. Ik zal het zo zeggen.
[00:32:22] Skye: Ik heb altijd gezegd toen ik...
Ik heb dat vrij snel tegen jou gezegd, dat weet ik. Er zijn een aantal dingen die ik zo wil, dat is eerst en vooral...
Jou niet verliezen, mijn werk niet verliezen, mijn familie niet verliezen.
Ook kunnen zijn wie ik ben, maatschappelijk een stuk aanvaard worden. En als laatste had ik gezegd, ik wil ook ooit op termijn, in plaats van protheses, een paar mooie borsten hebben. Dat heb ik ook ooit gezegd.
[00:32:54] Veerle: Je weet wat ik tegen de plastische chirurg gezegd heb.
[00:32:57] Skye: Ja, en je weet dat dat door het plastische chirug was.
[00:33:00] Veerle: Hij kon het niet beloven.
[00:33:02] Skye: Nee, hij had gevraagd om mij niet mooier dan jou te maken. Dat kon hij niet beloven, maar ik hoop, en daarvoor heb ik jou wel een stukje, dat ik niet in een soort van om te veranderen val, maar dus ik heb een aantal wijzigingen aan mijn lichaam die ik wil doorvoeren mij nog beter in mijn veld te voelen. Die heb ik voor mijn eigen een beetje uitgeschreven.
Als ik de plastisch chirurg zou moeten geloven kan die van alles aan mijn gezicht veranderen. Maar ik wil ook een beetje realistisch blijven. Ik wil er zo natuurlijk mogelijk uitzien. Ik ben nu op dit moment 57, dus moet ik niet proberen met ik weet niet hoeveel ingrepen om ik weet niet hoe jong eruit te zien.
Datgene wat ik zou willen veranderen, dat ligt voor mij een beetje vast, dat waren vier of vijf ingrepen waarvan er één achter de rug is.
[00:34:09] Veerle: Dus eigenlijk, voor de toekomst, die zie je rooskleurig?
[00:34:18] Skye: Ik zie de toekomst heel rooskleurig omdat ik...In 2023 ben ik jou achterna gekomen.
[00:34:32] Veerle: Waar?
[00:34:33] Skye: Toen je op vakantie was in Spanje, ben ik jou achterna gekomen om jou op 23.06.23 ten huwelijk te vragen, waarop jij volmondig ja hebt geantwoord en waardoor ik het leven veel rooskleuriger zie dan misschien ervoor dat er toch een wat houvast is. We zijn ondertussen terug gaan samenwonen. We hebben dan ook vrij snel beslist om wettelijk samen te wonen. We wonen nu in een nieuw appartement.
[00:35:06] Veerle: En doen deze podcast?
[00:35:07] Skye: We doen deze podcast als een soort van gezamenlijk project om iets heel samen van ons tweeën te hebben en te zien waar het wel uitkomt. Op mijn werk loopt alles goed, ik word daar aanvaard.
Daar stellen geen mensen zich nog vragen. Toch niet openlijk, maar ik denk ook niet dat dat achter... Ik zit in een heel fijne werkomgeving. En ik moet zeggen, ik hoor soms verhalen van andere transvrouwen, wat voor een lijdensweg die gehad hebben.
Dat mag ik niet zeggen. Daar moet ik zeggen dat zowel mijn collega's van COC, als Koen van Kerkhoven, als secretaris-generaal van COC, dat die me geweldig opgevangen hebben. En de manier waarop die met mij omgegaan zijn, daar kunnen de meeste transpersonen maar van dromen.
[00:36:02] Veerle: Oh ja, nu je het over transpersonen hebt. Hoe zit dat met het toiletgeburen?
[00:36:09] Skye: Ik snap dat niet. Die vraag komt altijd aan bod. Iedereen komt die vraag aan bod. Ja, voor.
[00:36:15] Veerle: De heren heb je normaal piscines en voor de dames... En dat staat zo op het toilet. Dames, heren.
[00:36:23] Skye: Ja, dat staat erop.
[00:36:24] Veerle: En bij de dames zijn de toiletten... Je kunt op de pot zitten en that's it.
[00:36:31] Skye: Maar eigenlijk, als we dat even buiten het genderverhaal houden, als we dat eigenlijk gewoon biologisch gaan bekijken, dan zou je je de vraag kunnen stellen of die piscines wel zo'n goeie zaak zijn.
[00:36:43] Veerle: Ja, ik heb altijd geleerd om de blaas van de jongen of de man volledig leeg te maken, is zittend plassen het beste. En toch zetten ze die piscines daar.
[00:36:58] Skye: Dat heeft een geschiedenis die ik zelf ook niet ken en waar ik ook geen goesting heb om die op te zoeken. Waarschijnlijk, als we dat heel cru zouden zeggen, misschien om de luiheid niet te moeten gaan zetten. Het is zo over het algemeen, of dat nu mannen of vrouwen zijn.
De blaas om die goed te ledigen, ga je het beste zittend naar het toilet, zowel voor urineblaas te ledigen als toegang. Dus op dat vlak zie ik geen probleem. Het is wel zo dat de maatschappelijke norm, van je ziet een man naar een vrouwentoilet gaan, Daar heb ik in het begin gelukkig een beetje kunnen omzeilen, omdat ik ook mindervalide ben en waardoor ik heel vaak de mindervalide toilet nam. En daar is iets heel raars mee aan de hand, want daar staat geen geslacht op. Een mindervalide toilet wordt als...
Universeel, unisex wordt dat beschouwd. Dan denk ik soms van, we kunnen misschien even goed unisex toiletten maken, maar langs de andere kant, ik lig daar niet wakker van. En ik moet zeggen, op mijn werk, die vraag heb ik ook gekregen, heel in het begin, hoe zit dat met de toiletten? Nu op dit moment, na zoveel tijd, ga ik... Als de toiletten breed genoeg zijn, groot genoeg zijn, dat ik op mijn gemak kan zitten, omdat ik mijn been niet kan plooien, dan neem ik gewoon meestal de toiletten waar een dame op staat, de damestoiletten. Als ik weet dat dat niet gaat, dan ga ik op een toilet voor mindervalide.
Maar dat is een maatschappelijk probleem dat altijd naar boven komt. Hoe zit dat met het toilet? Ja, ik ga naar het toilet, juist zoals iedereen denk ik. Dat is de call of nature en voor de rest...
Ik kan daar niet veel meer over zeggen. Ik zie soms wel mensen kijken. Nu is dat wat minder, omdat ik nu wat meer vrouwelijke trekken heb.
[00:39:04] Veerle: Daar had ik het in het begin heel moeilijk mee. Amai.
[00:39:08] Skye: Waarmee in het begin?
[00:39:09] Veerle: Gewoon als je zo over straat liep, dat de hoofden in de stad zich omdraaiden. Niet alleen voor je beperking, maar dan ook omdat je dan ook uiterlijk er eigenlijk heel in het begin nog als man uitzag en dat ze dat precies niet goed konden plaatsen. Voor mij heeft dat ook heel veel te maken gehad met mijn opvoeding. Mijn ouders waren zelfstandigen.
Dus ja, ik vroeg de meningen van vrienden en vriendinnen. Dus voor mij was dat de maatschappij die heel belangrijk was. En ik kon dat gewoon niet plaatsen. En ik liep dan soms nog achter u, omdat je nog sneller ging dan ik. En de commentaren, ik gaf elke keer commentaar terug.
Ik heb dat moeten loslaten, maar dat heeft wel heel lang geduurd eer dat ik dat kon. Dat heb ik moeten leren.
[00:40:03] Skye: Ik zie de mensen nog kijken. En de mensen zullen altijd blijven kijken. En ik kan me daar constant over nadenken, waarom kijken ze nu? Kijken ze nu omwille van het feit dat ik mijn been niet kan plooien en dat ze zien dat daar iets scheelt? Of kijken ze nu omdat ze zeggen, die ziet er een beetje mannelijk uit, maar die heeft vrouwenkleren en dat klopt er niet.
Soms denk ik van, dat is mijn probleem niet. Dat is het probleem van hun. En zolang ik het niet echt hoor, wat men over mij zegt, ga ik me dat niet druk in maken. Als mensen vragen hebben over mij, dan vind ik dat ze mij daar gewoon zelf kunnen over aanspreken. Ik merk dat mensen soms jou aanspreken. Als ik even weg ben, dat ze jou durven aanspreken en zeggen van, zeg, kan dit of kan dat? En eigenlijk vind ik dat jammer dat we nog altijd moeite hebben om naar iemand te stappen en op een beleven en correcte manier een vraag te stellen. Ik vind persoonlijk, men mag mij alles vragen.
[00:41:06] Veerle: Vind je het dan erg dat ik die uitleg geef, of kan ik gewoon zeggen, als je die vraag hebt, stel ze haar maar?
[00:41:13] Skye: Ik dat erg vind, dat hangt er ook een beetje vanaf wie dat vraagt. Ik heb u zelf ooit voor de leeuwen geworpen door u te vragen, wil je aan uw kleinkinderen uitleggen dat ik een transvrouw ben?
Dat had twee redenen. Ten eerste omdat ik weet dat jij met de kleinkinderen beter overweg kunt. Toen waren het er nog maar drie. De vierde, Ciri, die heeft mij nooit als man gekend, dus de drie anderen wel. Maar dat had voor mij ook met schaamte te maken.
Hoe leg je deze kinderen uit op een manier dat aanvaardbaar is, dat correct is, dat juist is, dat niet sensationeel is, dat gewoon op een eenvoudige manier... Maar toch had ik daar schaamte voor. Ik schaamde mij een stukje om te moeten zeggen van...
Ja, het heeft ook heel lang geduurd dat ik me het gevoel gaf van ik ben niet gelukt in mijn opzet. Op een bepaald moment heb ik voor mezelf uitgemaakt van het zal niet lukken, ik zal altijd in dit mannenlijf moeten blijven leven, dus ik ga mijn leven daar zo op inrichten.
Wanneer dat op een bepaalt moment ontploft zal ik zeggen, dat het emotioneel niet meer gaat en dat je twee mogelijkheden hebt, ofwel doe je er iets aan ofwel ga je afgeleiden en misschien onder medicatie terechtkomen in de psychiatrie en noem maar op, wat ik niet wilde.
Dan heb je nogal het gevoel denk ik van, ik heb mijn doelstelling niet bereikt, ik ben niet gelukt in het leven, terwijl ik daar nu anders naar kijk in de zin van, Ik ben niet gelukt om dat te kunnen doen, maar ik ben wel op dit moment gelukt om gelukkig te zijn met wie ik nu ben en mogen zijn wie ik ben. En daar heeft ook veel mee te maken omdat ik mij ook door jou aanvaard voelt en geliefd voel. En dat speelt ook wel mee dat je in je omgeving als transpersoon mensen hebt die je omgeven en die je laten zijn wie je bent. En dat is niet altijd gemakkelijk.
[00:43:22] Veerle: Ik was heel blij dat ik in de bibliotheek een paar boeken heb gevonden. Er was ook een boek dat ging over een meester Daan, die dan in zijn klas gezegd had van ik wil graag een zeemeermin worden en die klas heeft dan ik weet niet wat allemaal gedaan voor die meester.
Maar eigenlijk wilde hij duidelijk maken van, ik ben ook liever een vrouw. En dan op het einde van dat verhaal gaat die meester eigenlijk zwemmen in de zee, want de kinderen hadden het dan zo ver gekregen dat die meester kon gaan zwemmen in de zee als een echte zeemeermin, want die leefden ook daar.
En dan is de meester dus blijkbaar een paar dagen niet meer in de school geweest en toen kwam hij dus blijkbaar terug als juffrouw Danielle. Zo heb ik dat verhaal ook in die vorm gegoten om aan de kleinkinderen te vertellen.
En toen ik zei dat jouw naam dan Skye ging worden, de jongste was toen vier jaar, vijf jaar. Ja, dat was natuurlijk Skye, Skye hier, Skye daar, wanneer komt Skye? Jij was toen in Gent naar dat... T-Day.
[00:44:39] Skye: T-Day.
[00:44:42] Veerle: Ik zeg ja, dat gaat toch nog eventjes duren. En nu, al langs een paar maanden geleden, zei dan ons Ella van... Moeke, die andere naam, die ga ik toch nooit meer zeggen hoor. Ik vind Skye veel mooier.
Dus ja, dat zijn toch dingen die de kinderen dan meepikken. En voor hen ben je nu gewoon Skye en dat zal dan ook zo blijven. En als ze groter worden, zullen ze ook een stuk dat verleden van jou loslaten. Maar kinderen zijn daar denk ik ook veel flexibeler in dan wij volwassenen in een maatschappij, denk ik.
[00:45:21] Skye: Waarschijnlijk wel omdat zij ook opgroeien in andere tijden, met andere mogelijkheden. Ik zou het zo zeggen, het heeft tot mijn twintig jaar, voordat ik eigenlijk ooit iets over transgenderisme zou gehoord hebben.
Ik heb vroeger, met het feit dat mijn been korter is dan de ander, heel vaak in het ziekenhuis gelegen en heb ik eigenlijk mijn jeugd vooral in ziekenhuizen doorgebracht, waardoor jezelf leren kennen op een andere manier gebeurt. En als je dan op een bepaald moment die seksuele ontplooiing gaat doen... Ik was toen al een stuk ouder.
Ik denk dat ik op mijn 22ste pas over internet beschikte. Dan pas kan je dingen gaan zoeken en toen had ik soms het gevoel van het is voor mij te laat. Terwijl ik ondertussen wel weet van het is nooit te laat. Mits dat je op een bepaald moment aanvaard dat je niet meer alles kan veranderen zoals je dat zou willen veranderen.
Zoals ik daarstraks zei, ik wil trouw blijven aan het feit dat ik ouder word.
Wat ik niet doe, en wat voor mij ook belangrijk is, ik heb een leven gehad als man zijnde en ik heb nu een leven als vrouw zijnde. Ik haat dat leven als man zijnde niet.
Dat leven heeft mij een stuk gevormd, wie ik de dag van vandaag ben. Ik weet nog heel goed dat ooit iemand mij vroeg, bij COC, van wat moet ik nu doen met al die teksten die jij ooit geschreven hebt, in je mannelijke vorm, die blijven bestaan. Want ik was die persoon op dat moment. Dus ik denk wel dat het verschil is, moet je als je op jonge leeftijd is, dit zo doen, of als je echt zo...
Ja, het is zo zwaarzits dat je zegt van mijn vorig leven.
Daar wil ik niets meer van weten. Ik vraag wel aan de mensen die mij lang niet meer gezien hebben en die dan zoiets hebben van hoe moet ik je aanspreken? Dan zeg ik ook altijd van ik heet Sky vanaf nu en ik wens ook zo aangesproken te worden. En de meeste mensen respecteren dat ook gewoon. Dus daar heb ik eigenlijk geen probleem. Ik moet zeggen, ik moet tot nu toe, hout vast houden, zeggen dat ik heel weinig negatieve dingen gehoord heb van mijn transitie tot nu toe.
[00:48:02] Veerle: Dit is jouw eigen ervaring, want bij anderen kan het dus ook nog anders zijn.
[00:48:07] Skye: Dat is wat ik in het begin gezegd heb. Ik kan alleen maar spreken over mijn persoonlijke ervaring, over hoe ik het ervaren heb. Wat andere mensen ervaren hebben, is hun ervaring en is even juist en even authentiek. Maar daar kan ik zelf niet veel over, geen oordeel over vervelen zelfs.
[00:48:32] Veerle: Wat zijn je wensen voor de toekomst? Wat wil je nog verwezenlijkt zien?
[00:48:40] Skye: Dat is een heel goede vraag.
Ik wil een aantal Ik erger mij mateloos aan het feit dat ik mij regelmatig nog moet scheren. Ik heb wel lasertherapie achter de rug, maar voor al die grijze haartjes is geen laser opgewassen, dus moet je dat eventueel via elektrolyse laten doen. Daar heb ik dan wel weer wat angst mee. Ik wil niet mijn lichaam nog zwaarder....
Hoe zal ik zeggen, onder druk zetten. Met elektrolyse gaan ze met naaldjes in je huid om daar die… Die haarzakjes eigenlijk onder stroom te zetten en daardoor kapot te krijgen. Ik wil zou niet willen dat ik daar allemaal putjes in mijn gezicht krijg. Dat zou ik eigenlijk niet graag hebben. Ik kijk uit naar onze trouw. Dat is iets waar ik naar uitkijk.
Mocht het financieel mogelijk zijn, dan zou ik de ultieme operatie wel overwegen.
Maar dat zal altijd gebeuren met respect en met instemming van jou. Zeker nu zou ik dat niet meer alleen over beslissen. Ik heb een aantal beslissingen alleen genomen omdat wij tijdelijk een beetje apart zijn gegaan. Maar die tijd is voor mij voorbij. Ik wil dat samen met jou nu blijven doen. En voor de rest zie ik wel wat er op mijn pad komt.
Mijn wens is eigenlijk dat ik mag gezond blijven en mag blijven zijn wie ik ben en blijvend kan groeien in mijn vrouw zijn. En we zien wel waar dat uitkomt. En samen liefst, samen met jou en met jouw kinderen en kleinkinderen en met de mensen die mij graag zien en die mij willen steunen en rondom mij willen staan.
[00:50:49] Veerle: Daar word ik even stil van.
[00:50:52] Skye: Ik heb niet meer zo... Ik wil nog een wereldreis maken en dit en dat. Eerst en vooral door mijn transitie.
Is het ook niet meer zomaar mogelijk om in elk land te gaan reizen? Dat speelt ook een rol. Dat is iets wat je op dat moment niet weet, niet bij stil staat. Maar er zijn landen waar transgenders eigenlijk verboden zijn. Of het uiten. Er zijn landen waar je als twee vrouwen over straat lopen, hand in hand al een probleem kan zijn. Ik hoor dat ook van... vrienden die homo zijn, die zeggen van, dat zijn ook dingen die meespelen. Maar ga ik daar mijn leven door laten leiden? Denk ik niet. Maar ik denk wel, als ik op vakantie ga naar een land waar ik nog nooit geweest ben, dat ik wel zou kijken van, is het daar veilig?
[00:51:44] Veerle: Niet alleen voor u, maar ook voor mij.
[00:51:46] Skye: Voor ons allebei om te gaan.
Ik hoop dat onze maatschappij blijft evolueren op een positieve manier. Aangezien je soms de angst hebt dat we toch wat meer verrechtsen, waardoor de mensen van de LGBTI+-gemeenschap meer en meer in het vizier komen van bepaalde groeperingen en dat vind ik erg.
Ik vind gewoon, laat de mensen leven. Zolang ze van je afblijven, laat iedereen doen wat die persoon zelf wil doen en waar die zich gelukkig mee voelt om te leven als man is, als vrouw, als non-binair, als Queer, het maakt toch niet uit. We zijn allemaal mensen. Laat ons houden van mekaar, om wie we zijn en niet zozeer om wat we zijn.
[00:52:46] Veerle: Wel Skye, dat is een mooie afsluiting van deze podcast. Alvast bedankt voor je openheid.
[00:52:54] Skye: Dat is graag gedaan en we sluiten zoals altijd af met een liedje wat eigenlijk over ons tweeën gaat, een beetje over hoe wij het hebben beleefd, maar waar die transitie wat minder belangrijk in geworden is.
[00:53:06] Veerle: Klopt.
[00:53:15] Liedje: Onze weg
We begonnen samen, hand in hand
De wereld was groot, maar niet alles gepland
De weg was soms donker, de dagen soms zwaar
Maar jij stond steeds naast me, daar ben ik je dankbaar voor, jaar na jaar
Refrein
Want ik zie jou, en jij ziet mij
In de stilte, in de storm, wij blijven “wij”
Jouw liefde, jouw kracht,
hebben mij zover gebracht.
Ik vond mezelf in jouw ogen, zo zacht
We hebben samen al zoveel tijd doorgebracht.
Elke stap die we nemen, is van ons allebei
Geen eindbestemming, gewoon ik en jij.
Refrein
Want ik zie jou, en jij ziet mij
In de stilte, in de storm, wij blijven “wij”
Jouw liefde, jouw kracht,
hebben mij zover gebracht.
De weg is nog lang, maar wij blijven staan,
Schouder aan schouder, we blijven doorgaan.
Wat er ook komt, wat er ook breekt,
Met jou aan mijn zijde is niets wat me tegensteekt.
Refrein
Want ik zie jou, en jij ziet mij
In de stilte, in de storm, wij blijven “wij”
Jouw liefde, jouw kracht,
hebben mij zover gebracht.
We dansen door de regen, lachen door de pijn,
Elke dag opnieuw, vinden we een weg om samen te zijn.
Wat de toekomst ook brengt, ik blijf van jou,
In je armen, zonder angst of verdriet, worden we dan elkaars vrouw.
Refrein
Want ik zie jou, en jij ziet mij
In de stilte, in de storm, wij blijven “wij”
Jouw liefde, jouw kracht,
hebben mij zover gebracht.
Outro
In je armen, zonder angst of verdriet, worden we dan elkaars vrouw.
